Latarnikiem być.

Lubię próbować odnaleźć się w życiu książkowych bohaterów. Aktualnie więc musiałabym wykonywać zawód latarnika w Australii. Jakieś 100 lat wstecz w dodatku.

Kontakt z ludźmi praktycznie żaden. Dostawy jedzenia i innych rzeczy na które ewentualnie nas stać (płaca - 327 funtów rocznie) co trzy miesiące. Codzienna służba, codzienne przemierzanie schodów latarni, doglądanie wszystkiego by było sprawne i by niosło informacje czy pomoc tym co na morzu.

No nie wiem. Bohater, Tom Sherbourne, w pracy latarnika szuka ucieczki przed wspomnieniami z wojny. Poznaje Isabellę, młodą dziewczynę, która zakochuje się w nim i postanawia spędzić wraz z Tomem swe życie. Wprowadza się zatem na małą wysepkę na której stoi latarnia, którą opiekuje się jej mąż.

No nie wiem, nie wiem. Z jednej strony taka praca byłaby wybawieniem. Od wielu bezsensownych sytuacji, które dzieją się w moim aktualnym zakładzie pracy. Od pogoni za próbą nadgonienia i przeskoczenia wszystkiego. Pewnie byłaby też w pewnym sensie terapią, bo kiedy nerwy telepią mną tak, że Małż już prosi bym przestała, tam mogłabym się wyciszyć i odciąć od wszystkiego. Prosta, codzienna praca. Zero internetu. Telefonów. Dzikie morze, niebo i gwiazdy.

Nie wiem czy bym sprostała. Może i tak, bo nigdy nie miałam grona przyjaciół i nie byłam zbyt towarzyska. Myślę, że największym problemem byłoby dla mnie reperowanie tego co zepsute. Obsługa wkrętarki nie sprawia mi problemów, rozróżniam też rodzaje śrubokrętów, ale z naprawiania rzeczy wszelakich musiałabym się podciągnąć przed udaniem się na posterunek.

Dlaczego by nie?