Kontrast.

Po mimo wszystko lekkim i przyjemnym "Save me" zabrałam się za książkę, która od samego początku sprowadza na ziemię i każe myśleć o świecie inaczej.

O "Słowiku" czytałam wiele i wiele dobrego. Książka odstała już trochę na mojej półce, trochę ją też przykurzyło, ale przez to wszystko co o niej przeczytałam bałam się po nią sięgnąć by nie zniszczyć sobie wyobrażenia lektury niemal idealnej jeśli wierzyć temu wszystkiemu co o niej do tej pory wiedziałam.

Nie chciałam tu pisać o tym czy lektura mi się podoba czy nie. Chciałam napisać, że na samym początku zmusza do myślenia, a przynajmniej nakłania do myślenia o tym, że w gruncie rzeczy nie jest źle.

Mąż bohaterki żegna się z nią i ich córką, bo wyrusza na wojnę.

Możemy mówić głośno o tym, że żyjemy w czasach, które nie są najlepszymi. Że ekologia bardzo kuleje, że rynek jest straszny pod wieloma względami, że jesteśmy społeczeństwem konsumpcyjnym, bo marnotrawimy praktycznie wszystko co się da. Że istnieje niewolnictwo, że dzieci za marne grosze w państwie, którego nigdy nie odwiedzę, szyją mi ciuchy na których one nie zarobią nigdy, bo wszystko idzie do kasy jakiegoś potężnego koncernu. Ryby o miejsce w oceanach muszą konkurować z ławicami śmieci, a gdzieś na dnie wód leżą odpady radioaktywne, a ich osłony pewnie nie są wieczne. Wymyślamy sobie coraz to durniejsze zajęcia, coraz bardziej się zamykamy, coraz mniej szanujemy innych i siebie. Ale nie ma wojny.

Nie ma wojny. Tak, wiem, gdzieś jest. Gdzieś ludzie umierają, jest terroryzm. Są rządy, które tego chcą, bo mają arsenały, które przerażają. Jest śmierć, przemoc, głód, przymus porzucenia kraju, bo nie można w nim żyć bezpiecznie. Są noce na pontonach czy łodziach i niepewność czy uda się dostać za granicę i zyskać status imigranta.

Nie ma jednak wojny. Tutaj. Wracamy z pracy do domu i nie muszę się bać, że na małża będzie czekał list z wezwaniem. Że będzie mobilizacja. Że w telewizji będę oglądała krwawe obrazki, że będę słuchała wiadomości w radiu by być na bieżąco, ciągle w strachu.

Może ogólnie nie jest dobrze, ale nie ma wojny.

Trzeba to cenić.